عوامل مداخله‌گر در آزمایشگاه از مهم‌ترین منابع خطا در فرایند آزمایش‌های تشخیصی محسوب می‌شوند و می‌توانند به‌طور قابل‌توجهی بر صحت و دقت نتایج تأثیر بگذارند. از جمله این عوامل می‌توان به همولیز، ایکتریک بودن، لیپمیک بودن، آلودگی نمونه، نوع ضدانعقاد مورد استفاده، زمان و شرایط نگهداری نمونه، و خطاهای ناشی از جمع‌آوری یا انتقال نامناسب نمونه اشاره کرد. هر یک از این عوامل می‌توانند موجب ایجاد خطا در اندازه‌گیری غلظت آنالیت‌ها و در نتیجه تفسیر نادرست نتایج بالینی شوند. کنترل دقیق این موارد از الزامات اصلی برای افزایش اعتبار نتایج آزمایشگاهی به شمار می‌رود.