میوکاردیت در کودکان

میوکاردیت در کودکان چیست؟

میوکاردیت التهاب عضله قلب (میوکارد) است. میوکاردیت می تواند بر روی عضله قلب و سیستم الکتریکی قلب تأثیر بگذارد، توانایی قلب را برای پمپاژ کاهش داده و باعث ایجاد ریتم سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی) شود.

علل زیادی برای میوکاردیت در کودکان وجود دارد، از جمله:

• عفونت
• داروها
• مواد شیمیایی
• تشعشع
• بیماری های خاصی که باعث التهاب در بسیاری از اندام های مختلف بدن می شوند 

در کودکان، عفونت های ویروسی شایع ترین علت میوکاردیت هستند. شایع ترین ویروس های درگیر عبارتند از:

• پاروویروس
• ویروس آنفولانزا
• آدنوویروس و ویروس کوکساکی
• ویروس هایی مانند سرخجه، سرخجه و HIV
  

 علائم و نشانه های میوکاردیت

علائم میوکاردیت ممکن است ظریف باشد و تشخیص را دشوار کند یا ممکن است کودک علائم آشکار نارسایی قلبی داشته باشد. تجربه بالینی نشان داده است که شدت علائم یا بیماری معمولاً به سن کودک بستگی دارد.

کودکان بالای دو سال ممکن است علائم کمتری نسبت به نوزادانی که معمولاً شدیدتر تحت تأثیر قرار می گیرند، داشته باشند. تصور می شود که این به دلیل نابالغی سیستم ایمنی کودک باشد.

• تب
• غش
• مشکلات تنفسی
• تنفس سریع
• ریتم سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی)
  
  

 تشخیص میوکاردیت

تشخیص زودهنگام برای جلوگیری از صدمات طولانی مدت قلب مهم است. بعد از معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است دستور انجام یک یا چند آزمایش را برای تأیید وجود میوکاردیت و تعیین شدت آن بدهد.

 آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• الکتروکاردیوگرام (نوار قلب): این آزمایش می تواند ریتم های غیر طبیعی را تشخیص دهد.
• عکسبرداری با اشعه ایکس از قفسه سین: اندازه و شکل قلب را نشان می دهد، همچنین اینکه آیا مایعات درون قلب یا اطراف قلب وجود دارد که ممکن است نشان دهنده نارسایی قلبی باشد.
• MRI قلبی: اندازه، شکل و ساختار قلب را نشان می دهد. این آزمایش می تواند علائم التهاب عضله قلب را نشان دهد.
• اکوکاردیوگرام: امواج صوتی تصاویر متحرک قلب ضربان را ایجاد می کنند. اکوکاردیوگرام ممکن است بزرگ شدن قلب شما، عملکرد پمپاژ ضعیف، مشکلات دریچه، لخته ای در قلب یا مایعات اطراف قلب را تشخیص دهد.
• آزمایش خون:  شمارش گلبول های سفید و قرمز و همچنین میزان آنزیم های خاصی را نشان می دهد که نشان دهنده آسیب به عضله قلب است. آزمایش خون همچنین می تواند آنتی بادی های ضد ویروس ها و ارگانیسم های دیگر را تشخیص دهد که ممکن است نشان دهنده یک عفونت مرتبط با میوکاردیت باشد.
• کاتتریزاسیون قلبی و بیوپسی اندومیوکارد: یک لوله کوچک (کاتتر) به داخل رگ در پا یا گردن شما وارد شده و به قلب شما پیچیده می شود. در برخی موارد، پزشکان از ابزار ویژه ای برای برداشتن نمونه کوچکی از بافت عضله قلب (بیوپسی) برای آزمایش در آزمایشگاه استفاده می کنند تا التهاب یا عفونت را بررسی کنند.
   

 درمان میوکاردیت

التهاب عضله قلب معمولاً خود به خود از بین می رود. هیچ درمانی برای میوکاردیت وجود ندارد. به طور کلی، هدف از درمان دارویی حمایت از عملکرد قلب است تا گردش خون کافی حفظ شود.

داروهایی که به عملکرد بهتر قلب کمک می کنند، چه از طریق کنترل فشار خون و چه از طریق بهبود توانایی قلب در پمپاژ خون، خط اول درمان هستند. بسته به شدت میوکاردیت ممکن است یک یا چند مورد از این داروها استفاده شود. یک دیورتیک همچنین می تواند به پاکسازی مایع اضافی از ریه ها یا سایر بافت های بدن کمک کند.

همچنین داروهایی در حال حاضر در دست بررسی هستند که به کاهش پاسخ غیرطبیعی ایمنی کمک می کنند. یکی از داروهایی که اغلب استفاده می شود ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIG) نام دارد که از آنتی بادی های خالص شده تشکیل شده است، موادی که سلول های ایمنی بدن برای مبارزه با عفونت تولید می کنند. اگرچه دقیقاً مشخص نیست که چگونه این کار می کند، اما نشان داده شده است که روند التهابی را کند می کند.

ممکن است داروهایی برای جلوگیری از تشکیل لخته خون در قلب تجویز شود. این داروها از آنجایی استفاده می شوند که وقتی قلب به طور موثر پمپاژ نمی کند، ممکن است لخته ایجاد شود.

معمولاً از داروهایی برای از بین بردن ویروس استفاده نمی‌شود، زیرا این امر بندرت باعث تغییر مسیر می‌شود، زیرا بیشتر آسیب‌های ناشی از عفونت زودرس رخ می‌دهد.

اکثر کودکانی که مبتلا به میوکاردیت تشخیص داده می شوند برای مدیریت اولیه در بخش مراقبت های ویژه بستری می شوند. مهم است که کودک در حالت استراحت قرار گیرد.

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد فعالیت شدید ممکن است برای قلب در طول دوره بهبودی مضر باشد. بسته به شدت میوکاردیت، این ممکن است به این معنی باشد که فعالیت بدنی برای هفته ها تا ماه ها محدود می شود. فعالیت بدنی کودک باید به مرور زمان به آرامی افزایش یابد.

چشم انداز بلند مدت

 حدود دو سوم کودکان با مدیریت صحیح پزشکی، بهبودی کامل خواهند داشت. تنها 10 تا 20 درصد به خودی خود بهبود می یابند و 80 درصد به بیماری مزمن قلبی مبتلا می شوند. برای اکثر کودکان، بهبودی معمولاً طی دو تا سه ماه پس از شروع بیماری اتفاق می‌افتد.

از یک سوم باقی مانده‌ای که تحت درمان قرار می‌گیرند، 10 تا 20 درصد بهبود می‌یابند، اما مشکلات قلبی باقی‌مانده مزمن به نام «کاردیومیوپاتی متسع» دارند.این وضعیتی است که در آن قلب بزرگ شده است و ممکن است عملکرد خود را کاهش دهد یا نارسایی قلبی باقیمانده داشته باشد. در این صورت کودک نیاز به پیگیری طولانی مدت توسط متخصص قلب خواهد داشت. گاهی اوقات این کودکان دچار نارسایی قلبی پیشرونده می شوند و نیاز به پیوند قلب دارند .سایر کودکان ممکن است در معرض خطر مشکلات ریتم قلب باشند.

این ها اغلب با دارو قابل درمان هستند.